Een ontmoeting in het kapsalon. Een vrolijk gesprek tussen een mevrouw en haar kapster. Ze maken oogcontact via de spiegel en lachen tegen elkaar. Het is duidelijk dat er een warme band bestaat tussen deze twee vrolijke dames. Beiden genieten ze van dit moment. De krulspelden worden vlot in het haar gedraaid, de droogkap staat reeds klaar. Op de vraag of Luus, 86 jaar hier wekelijks komt, antwoordt ze stellig: “nee, niet elke week, maar alleen elke donderdag.” We lachen er samen om. Lachen en vrolijkheid kenmerkt deze mooie vrouw op leeftijd. Opgewektheid en dankbaarheid straalt ze uit.

Ze vertelt dat ze altijd hard gewerkt heeft op de boerderij, samen met haar man. Haar man leeft ook nog, ze zijn binnenkort 65 jaar getrouwd. Ze hebben samen vijf zonen en een dochter.  Luus haar man heeft ook de ziekte van dementie. Ze wonen al drie jaar op “kleinschalig wonen”. “Die doen alles voor ons”, vertelt ze trots.

Ogenschijnlijk niks aan de hand. Dementie kent vele gezichten.

Haar vergeetachtigheid komt pas aan het licht wanneer ze na de kapbeurt vertelt dat ze met de fiets is. Ze weet eigenlijk niet meer waar ze hem heeft weggezet. “Maar dat komt wel goed”, vertelt ze opgewekt.

Luus zit feitelijk al enkele jaren in een rolstoel.